Η καταστροφή της Νάουσας (ή Ολοκαύτωμα της Νάουσας) ήταν το αιματηρό αποτέλεσμα της επανάστασης της πόλης, το οποίο έλαβε χώρα τον Απρίλιο του 1822. Προηγήθηκαν σκληρές μάχες γύρω από την πόλη καθώς και η πολιορκία της Νάουσας 15 (περίπου) ημερών από τον Τούρκο βαλή της Θεσσαλονίκης Μεχμέτ Αμπντούλ Εμπού Λουμπούτ. Ακολούθησε η εισβολή του τουρκικού στρατού στην πόλη, που προκάλεσε την ολοκληρωτική καταστροφή του οικισμού, καθώς και την σφαγή και αιχμαλωσία του συνολικού πληθυσμού.
Μετά το πέρας των εχθροπραξιών και την πλήρη επικράτηση των Τούρκων όσοι αιχμαλωτίστηκαν συγκεντρώθηκαν στο Κιόσκι. Έπειτα ο Εμπού Λουμπούτ, σε εφαρμογή του Ιερού Φετβά διέταξε να ξεκινήσουν οι αποκεφαλισμοί των συλληφθέντων. Οι σφαγές δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν κατά τη παράδοση το αποκεφαλισμένο σώμα του Νικόλαου Κοκοβίτη περπάτησε ορισμένα μέτρα. Στις εκτελέσεις έλαβαν ενεργό μέρος και 600 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης που ακολουθούσαν τους Οθωμανούς. Οι νεκροί και οι αιχμάλωτοι, κατά τον ιστορικό Σπυρίδωνα Τρικούπη, έφτασαν τις 5.000 ενώ, κατά τον ίδιο ιστορικό, σημειώθηκαν βαρβαρότητες σε βάρος των αιχμαλώτων και των γυναικοπαίδων. Ο Στουγιαννάκης υπολογίζει τους εκτελεσμένους στο Κιόσκι Ναουσαίους στους 1.241, αντίθετα ο Βασίλης Νικολαΐδης αναφέρει πως ο αριθμός των αποκεφαλισμένων άγγιξε τους 1.500. Τη μανία των Τούρκων εναντίον των κατοίκων της Νάουσας πιστοποιεί και έγγραφο του ίδιου του Εμπού Λουμπούτ το οποίο αναφέρει: “πάνω από 2.000 Ναουσαίοι σφαγιάστηκαν ή απαγχονίστηκαν, τα παιδιά και οι σύζυγοί τους εξανδραποδίσθηκαν, οι περιουσίες τους δημεύθηκαν ενώ οι οικίες τους παραδόθηκαν στις φλόγες…”. Στις 7 Μαΐου 1822 ο Εμπού Λουμπούτ επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη με 400 Ναουσαίους αιχμαλώτους, κυρίως γυναίκες και παιδιά. 60 απ’ αυτούς κρεμάστηκαν στις πύλες της Θεσσαλονίκης για εκφοβισμό. Οι περισσότερες από τις γυναίκες πωλήθηκαν και οδηγήθηκαν στα χαρέμια πλούσιων Οθωμανών, ενώ άλλες θανατώθηκαν με φρικτά μαρτύρια. Αυτή την μοίρα ειδικότερα επεφύλαξαν για τις γυναίκες των αρχηγών της επανάστασης στη Νάουσα, την Ζαφειράκαινα και την Μαρία Καρατάσαινα. Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη εκδοχή, η πρώτη χτίστηκε ζωντανή στην Αγιά Σοφία της Θεσσαλονίκης, η δεύτερη θανατώθηκε μέσα σε ένα σακί από φίδια.